Διαβουλευτική δημοκρατία και επικοινωνιακή ηθική / Μιχαήλ Παρούση.

Περιέχει βιβλιογραφία.

Η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν είναι κρίση καθεστώτος ελευθεριών. Ίσα-ίσα ποτέ δεν υπήρχαν τόσες συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και τόσα εθνικά και διεθνή δικαστήρια αρμόδια να κρίνουν σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμα και στην ιδιωτική οικονομία φέρονται πλέον αυτά να τριτεπενεργούν. Η κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι ούτε κρίση καθεστώτος τυπικής πολιτικής ισότητας. Αντίθετα η συμμετοχική καθολικότητα διευρύνεται μεταβάλλοντας όλο και περισσότερους κατοίκους σε ψηφοφόρους. Βέβαιο όμως είναι ότι διάγουμε στις σύγχρονες δημοκρατίες μια κρίση αδελφότητας. Περιχαρακωμένες στις θέσεις τους και τις διεκδικήσεις τους οι κοινωνικές ομάδες ζουν πρώτιστα μια κρίση επικοινωνίας που εκφράζεται ως έλλειψη διάθεσης συνδιαλλαγής, ως κατασταλτική ή διεκδικητική βία, ως πολιτική προκατάληψη και μισαλλοδοξία, όταν δεν οδηγεί στον πολιτικό αναχωρητισμό και την αδιαφορία. Ο διαβουλευτικός τρόπος άσκησης της πολιτικής εν ευρεία έννοια, θεσμοποιημένος και κατοχυρωμένος πρακτικά, θα συνέβαλλε στην αναγέννηση ενός χαμένου, μέσα στη σιγουριά που χαρίζει η μακροχρόνια σταθερότητα του πολιτεύματος, πνεύματος πολιτικής αδελφοσύνης.
Η διαβουλευτική δημοκρατία αποτελεί την εξέλιξη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας υπό συνθήκες οξυμένης κοινωνικής θραυσματοποίησης. Η κοινωνική ειρήνη και η δικαιοσύνη τότε μόνο μπορούν να ευδοκιμήσουν, όταν αποκατασταθεί η συνείδηση ότι δημοκρατία σημαίνει πριν από την τυπική άσκηση του δικαιώματος ψήφου την καθολική και ουσιαστική συμμετοχή σε διαδικασίες διαμόρφωσης της πολιτικής βούλησης στο κράτος δικαίου.