Ο τελευταίος άνθρωπος / Λι Μπέικον ; μετάφραση Μάνος Τζιρίτας

Ο τελευταίος άνθρωπος εξαφανίστηκε από τη Γη πριν από τριάντα χρόνια. Όμως μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού έχει παραμείνει πάνω στη Γη. Πήρα μια πρώτη γεύση αυτού του πολιτισμού την Ημέρα[1], όταν ο Γονέας_1 και ο Γονέας_2 με ξενάγησαν στα ερείπια που είχε αφήσει πίσω της η ανθρωπότητα.
Το κουφάρι ενός βενζινάδικου.
Ο καμένος σκελετός ενός παντοπωλείου.
Ετοιμόρροποι τοίχοι.
Σπασμένα παράθυρα.
Κοίταζα το τοπίο των εγκαταλειμμένων κτιρίων. «Γιατί είναι ακόμα εδώ όλα αυτά; Γιατί δεν τα γκρεμίζουμε; Δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό».
«Κάνεις λάθος σε αυτό» απάντησε ο Γονέας_1. «Εξυπηρετούν έναν πολύ σημαντικό σκοπό. Να μας υπενθυμίζουν».
«Να μας υπενθυμίζουν τι;»
«Τα ελαττώματα της ανθρωπότητας» είπε ο Γονέας_2. «Τα ρομπότ άφησαν αυτά τα κτίρια εδώ επίτηδες. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ γιατί έπρεπε να εξαλείψουμε τους ανθρώπους».

Ένα ρομπότ που δεν αμφισβήτησε ποτέ τους κανόνες, ένας άνθρωπος που δεν έπρεπε να υπάρχει και ένα ταξίδι που θα αλλάξει τα πάντα…
Σε ένα μέλλον όχι πολύ μακρινό, τα ρομπότ έχουν εξαλείψει τους ανθρώπους. Και το δωδεκάχρονο ρομπότ XR_935 δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Χωρίς τους ανθρώπους, δεν υπάρχει πόλεμος, μόλυνση, έγκλημα. Κάθε μέλος της κοινωνίας έχει μια αποστολή και τα πάντα πηγαίνουν ρολόι.
Μέχρι τη μέρα που ο XR ανακαλύπτει κάτι που είναι αδύνατον να υπάρχει: έναν άνθρωπο, ένα κορίτσι που το λένε Έμμα. Όλη του τη ζωή ο XR είχε διδαχτεί ότι οι άνθρωποι ήταν κακοί και ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος χωρίς αυτούς. Αλλά η Έμμα δε φαίνεται κακιά – φαίνεται φοβισμένη. Και χρειάζεται τη βοήθειά του.
Τώρα ο XR πρέπει να κάνει ένα επικίνδυνο ταξίδι μαζί με την Έμμα και δύο άλλα ρομπότ, για να τη βοηθήσει να φτάσει σε ένα μυστηριώδες σημείο ενός χάρτη. Αλλά πώς θα επιβιώσουν σε ένα μέρος όπου οι κανόνες δεν παραβιάζονται ποτέ και όπου δε θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι;