Αναβολές και κατήφοροι / Χρήστος Αναγνωστόπουλος.

Αποτελεί το τρίτο μέρος της τετραλογίας "Ρωμιοί της Πόλης".

«Ο διάλογος -που κατά βάθος ήταν μονόλογος- είχε καταντήσει η προσευχή του, κάθε νύχτα που περνούσε μόνος, από τότε που ‘χε ζητήσει άσυλο στην Αθήνα. Είχε εξελιχτεί σε αυτόματο μηχανισμό. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, στο σκοτάδι του δωματίου, με τα μάτια σφιχτό-κλεισμένα, κοιτώντας έτσι στο μισοφωτισμένο χάος του εσώτατου εαυτού του […] τελικά έφτανε […] στο στοιχείο της τελικής αλήθειας. Μια διαπίστωση που του προξενούσε ανατριχίλα όσο στοχάζουνταν ότι σε δυο χρόνια θα ’κλεινε πενήντα χρόνια ζωής. Πενήντα χρόνια παροδικότητας. Σαν να υπηρετούσε σε κάποιον στρατό δίχως στολές κι όπλα. Συνάμα ήταν και πενήντα χρόνια επαναλαμβανόμενων αναβολών. Μα ποιο ήταν το ασύλληπτο όνειρο που έτρεφε την αναμονή και γεννοβολούσε αναβολές; Μήπως ανέμενε σχιζοφρενικά να ξαναζήσει τη ζωή του δίχως εξορία, δίχως ξερίζωμα, δίχως Κυπριακό; Και ξανάρχιζε η προσευχή στον υπαρκτό μέσα του θεό-ακροατή, μεσολαβητή ανάμεσα στις αφηρημένες προσδοκίες και στις στερεότυπες μα υπαρκτές αναβολές».
Το τρίτο μυθιστόρημα της τετραλογίας «Ρωμιοί της Πόλης», γραμμένο από τον πατέρα Δοσίθεο (Χρήστο Αναγνωστόπουλο), εκτυλίσσεται στην Αθήνα και τη Φραγκφούρτη των δεκαετιών ’60-’90. Οι δυο κεντρικοί ήρωες, Δημήτρης Γαληνός και Γιώργος Στράντζαλης -παιδικοί φίλοι από το Μόδι της Χαλκηδόνας, ο πρώτος αυτοεξόριστος, ο δεύτερος απελαθείς από την Πόλη κατά τους διωγμούς του ’64- ξανασυναντιόνται πενηντάρηδες πλέον, στην Αθήνα. Παρουσιάζονται φορτωμένοι με ετερόκλητες εμπειρίες, καθορισμένες από τα τραύματα και διλήμματα της πληγωμένης αυτής γενιάς Πολιτών, οι οποίες τους ωθούν όμως σε κοινά πορίσματα για την ζωή. Το έντεχνο αυτό ψυχογράφημα της γενιάς του ’64 αποτελεί και το πρώτο μυθιστόρημα στα ελληνικά από Ρωμιό συγγραφέα, που εκδίδεται στην Πόλη ύστερα από σαράντα και πλέον χρόνια.