Δάκρα παραπονίας / Γ. Κ. Χατζόπουλου.

''Ξηρανθήτω ο λάρυγξ μου και κολληθείη η γλώσσα μου, εάν επιλάθωμαί σου, ω πατρία γη''
Αυτό το χρέος πρέπει να συνοδεύει κάθε άνθρωπο, αν θέλει να διατηρήσει την ταυτότητα του, αποφεύγοντας την αφομοίωση από άλλη εθνότητα. Ιδιαίτερα το χρέος καθίσταται βαρύτερο, όταν έλκεις την καταγωγή σου από μια γενιά, η οποία άνοιξε δρόμους για ένα υψηλό πολιτισμό με ζηλευτές αξίες για το τελειότερο των δημιουργημάτων του Θείου Δημιουργού.
Τα μεγάλα συμφέροντα των Δυνατών της Ευρώπης, που στάθηκαν πάνω από θρησκεία και ανθρωπιά, υπήρξαν η κύρια αιτία της γενοκτονίας και του απάνθρωπου ξεριζωμού χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις τρισχιλιόχρονες μυρωμένες και αγιασμένες εστίες τους, στις οποίες δημιούργησαν υψηλό πολιτισμό, καλλιέργησαν τα Γράμματα και τις Τέχνες και έδωσαν άριστα δείγματα ανθρωπιάς και βαθιάς πίστης στο Θεό της Αγάπης.
Δίκαια λοιπόν η γοργοφτέρουγη μνήμη διατρέχει νοερά τόπους, που φιλοξενούν ιερά σκηνώματα Αγίων και αλειτούργητους νεκρούς.