Ηρόστρατος : η αναζήτηση της αθανασίας / Φερνάντο Πεσσόα ; εισαγωγή - μετάφραση - σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός ; επίμετρο Richard Zenith

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι η ιδιοφυΐα δεν αναγνωρίζεται στην εποχή της γιατί έρχεται σε αντίθεση με αυτήν τίθεται όμως το ερώτημα γιατί αναγνωρίζεται από τις επερχόμενες γενιές. Το διαχρονικό έρχεται σε αντίθεση με όλες τις εποχές, καθώς τα χαρακτηριστικά μιας ορισμένης εποχής, είναι αναγκαστικά συγκεκριμένα γιατί λοιπόν μια ιδιοφυΐα, η οποία εξ ορισμού καταγίνεται με διαχρονικές και σταθερές αξίες, να τυγχάνει ευνοϊκότερης υποδοχής σε μία εποχή αντί σε μία άλλη;
Στην ίδια την πράξη της συγγραφής τού εν λόγω έργου, ο Πεσσόα βλέπει μία απόδειξη της ανικανότητάς του να πετύχει ό,τι διακαώς επιθυμούσε: τη δημιουργία ενός συνεκτικού και ολοκληρωμένου κειμένου. Ωστόσο αυτή ακριβώς η αποσπασματικότητα, έκφραση της «θεμελιώδους κενότητας» της σύγχρονης εποχής, είναι που τελικά του χάρισε αυτό που ήταν μάλλον βέβαιος ότι θα κατακτούσε: την αθανασία. Γράφοντας, προς το τέλος του "Ηρόστρατου": «θα εμφανιστεί ένας μεγάλος ποιητής που θα επικαλεστεί την αιωνιότητα - ένας τεχνίτης, μία αυθεντία του πνεύματος, στο έργο του οποίου θα καθρεφτίζεται η "ιδιοφυΐα" της εποχής», ο Πεσσόα προφανώς αναφέρεται στον εαυτό του. Και δικαίως.